Tweeduizendachttien

Aaah de overgang van oud naar nieuw! wanneer we allen samen aftellen naar de start van iets nieuws. Dat dat nieuwe iets volkomen arbitrair is doet er niet toe. Net zoals het er niet echt toe doet dat het nieuwe net zo zal zijn als het oude, want uiteindelijk is het oude belangrijker. Zelfs wanneer we vooruit kijken en we voornemens maken kijken we terug. 'ik wil meer boeken lezen' betekent misschien dat we in 2018 niet veel lazen. 'Ik ga meer fuck it zeggen' betekent misschien dat je het voorbije jaar te weinig deed wat je echt wou? De periode tussen kerst en nieuw is perfect om terug te blikken, het publieke leven valt stil en laat zo de ruimte om te mijmeren over wat je deed en niet deed. Tenminste als je kan weerstaan aan de lokroep van de kerstmarkten die zich deze dagen als Sirenes onder de kerktorens nestelen.

Daarom hier mijn eigen ijdele poging om de rekening op te maken van 2018. Zie het als de samenvatting van het dagboek dat ik niet heb. Wanneer je ouder wordt besef je dat je ik van toen niet meer bestaat. Tijd verandert gestaag onze gedachten, interesses en gedrag. Ooit zal de ik die dit schrijft er niet meer zijn. Dan zullen mijn herinneringen mijn enige toegang zijn tot die verdwenen persoonlijkheid. Dat is niet triest, integendeel het zou net triest en saai zijn mochten we niet veranderen.

Wanneer we willen weten wie we vroeger waren, zijn we dus toegewezen op onze herinneringen. Maar herinneringen zijn onbetrouwbaar. Ze zijn als schaduwen van oude gebeurtenissen en gevoelens, geworpen in het licht van wie we nu zijn. We kunnen dus niet vermijden dat onze herinneringen gekleurd worden door onze huidige persoonlijkheid. Voel je je momenteel ongelukkig? Dan zal je oude herinneringen sneller als negatief bestempelen, of omgekeerd, van een donkere periode in je leven zal je zeggen dat het je gevormd heeft en het in een positiever daglicht zien dan toen.

Herinneringen zijn kneedbaar en subjectief, herinneringen oproepen is niet terugreizen in de tijd. Misschien daarom dat we als mens belang hechten aan sporen van ons verleden. Posters van rockbands die ooit onze tienerkamer versierden, tonen ons dat die tiener iemand anders was. De componist Philip Glass vertelt dat zijn oude stukken hem helpen te achterhalen wie de vroegere Philip Glass was. Zijn muziek is een uiting van zijn creativiteit en bewustzijn, en zo de ultieme schets van wie hij op dat moment was. Wanneer hij nu als tachtiger die stukken herneemt, probeert hij via de muziek zijn jongere versie te herontdekken. Niet iedereen componeert of schildert, maar velen schrijven hun gevoelens in een dagboek neer. Deze dagelijkse schrijfsels zijn de kruimels die hen toelaten op hun stappen terug te keren en te herinneren welke weg ze hebben afgelegd.

Ik heb zelf geen creatief talent en tot nog toe heb ik niet de discipline voor een dagboek gevonden, dus momenteel beperk ik me tot één keer per jaar neer te poten wat me bijbleef. Dit is de eerste keer, hopelijk volgen er nog!

Brussel

In 2018 verhuisde ik naar Brussel! Dat was gepland voor 2017, maar zou gaat het met die dingen, het gaat altijd trager dan gepland. Te samen met mijn broer ben ik nu eigenaar van een appartement, niet ver van de Dansaertstraat. Na zowat 10 jaar verlaat ik zo Gent. Gent blijft nog steeds een boeiende stad waar veel te gebeuren valt en ik kom er nog maandelijks. Tegelijkertijd was ik niet overtuigd dat ik er nog eens 10 jaar wou wonen.

Ondertussen woon ik hier nu bijna 10 maanden, dag na dag voel ik me er meer thuis. Met zeven cinema's op zeven minuten is het een paradijs voor cinefielen. Met de AB op wandelafstand, de kaaistudio's aan de overkant van de straat heb ik een overaanbod aan cultuur. Toch blijft het vaak een vreemde en vuile stad. Het anarchistische van Brussels wordt soms geromantiseerd, vaak door de gegoede Brusselaar. Dat is een gevoel dat ik begrijp, maar misschien is dat ook een reden waarom vele problemen hier niet opgelost geraken. Want iets dat deel uit maakt van identiteit van de stad wil je toch niet veranderen?

Op wereldschaal is Brussel een kleine stad, op mijn schaal resteert er nog voldoende te ontdekken voor decennia. Dat is alvast iets dat in 2019 op het programma staat.

Japan

In 2018 ging ik na zeven jaar terug naar Japan. Sinds 2018 heeft Luceda haar eerste klanten in Japan. Ik prijs me gelukkig dat ik reizen kon combineren met werk, want zo zie je het land zoals je het niet ziet in tempels en op bergtoppen. De eerste week van oktober brachten Martin en ik door in een broeiend heet Tokyo, de 2e week in Tsukuba.

De 2 laatste weken van oktober trok ik zuidwaarts met mijn rugzak, helemaal tot Yakushima. Ik moet dringend eens beginnen aan dat reisverslag. Opnieuw een mooi voornemen voor 2019.

Boeken

In 2018 las ik boeken, meer dan ooit. Dat is 1 van de voordelen van kinderloos en single te zijn, je hebt tijd. Hier is wat ik las:

• Going Solo (Roald Dahl)
• Remains of the Day (Kazuo Ishiguro)
• Lord of the Flies (William Golding)
• De avond is ongemak (Marieke Lucas Rijneveld)
• Lust (Roald Dahl)
• Unaccustomed Earth (Jhumpa Lahiri)
• Thinking Fast and Slow (Daniel Kahneman)
• Heart of Darkness (Joseph Conrad)
• Interpreter of Maladies (Jhumpa Lahiri)
• Slaap! (Annelies Verbeke)
• Le petit livre d'ikigai (Ken Mogi)
• The culture map (Erin Meyer)
• From Bacteria to Bach, the evolution of Minds (Daniel Dennett)
• Quartier Lointain (Jiro Taniguchi)
• The Big Picture (Sean Caroll)
• Foundation (Isaac Asimov)

Elk boek betekent iets, leerde me iets en over elk boek kan ik wel iets vertellen. Ik zou dat opnieuw als een goed voornemen voor 2019 kunnen vooropstellen, maar ik vrees dat ik dat niet kan waarmaken.

Hier houd ik het bij een speciale vermelding van Jhumpa Lahiri, de kortverhalen in haar Unaccustomed Earth is van het beste dat ik de laatste jaren gelezen heb. De verhalen zijn sober, maar de personages bezitten een unieke diepgang, die je telkens opnieuw in hun schoenen plaatst.

Binnen non-fictie zal the culture map me bijblijven. In dit boek belicht Erin Meyer op een toegankelijke manier de verschillen tussen culturen. Ze behoudt in haar boek mooi het evenwicht tussen wetenschappelijk onderzoek en ervaringen uit de praktijk. Het leest gemakkelijk en ik raad het iedereen die met verschillende culturen in aanraking komt dan ook aan.

Onder de categorie filosofie vallen The Big Picture en From Bacteria to Bach, het zijn beide boeken die (onder andere) het concept bewustzijn uit de doeken doen. Een onderwerp dat dit jaar 1 van de rode draden in mijn gedachten vormde. Uit de 2 boeken verkies ik The Big Picture. Hoewel* *From Bacteria to Bach me veel heeft bijgebracht stoor ik me aan de assertieve manier waarop het geschreven is. Andere meningen worden haast als waanzinnig afgeschilderd. The Big Picture heeft niet de bedoeling een filosofisch werk te zijn en hoeft daardoor niet de competitie met andere filosofische werken aan te gaan, dat maakt het een stuk romantischer en bevattelijker.

Films

Films oplijsten is een stuk moeilijker omdat ik die niet bijhoud. Het volgende lijstje zijn de films die ik me direct kan herinneren.

• Solaris (Andrei Tarkovsky)
• Stalker (Andrei Tarkovsky)
• Her (Spike Jonze)
• Three Billboards outside Ebbings, Missouri (Martin McDonagh)
• Dreaming Murakami
• Good Girl (Hou Hsiao-Hshien)
• Burning (Lee Chang Dong)
• Cold War (Paweł Pawlikowski)
• 2001, A Space Odyssey (Stanley Kubrick)
• After the storm (Hirokazu Kore-eda)
• Ichi the killer (Takashi Miike)
• Isle of Dogs (Wes Anderson)
• Metropolis (Fritz Lang)
• Panic Room (David Koepp)
• A Capella (Hitoshi Yazaki)

Ik wil toch nog even zeggen wat voor een fantastische film 2001 blijft. Het was dit jaar de 50e verjaardag van de film, toch spreekt hij nog altijd tot de verbeelding. In cinema palace, de spiksplinternieuwe cinema op de Anspachlaan en waarschijnlijk de beste cinema in Belgie, speelden ze de geremasterede versie op 4k. Het was vroeger al en nu zeker een, een trage film, maar wel met een duidelijk ritme dat je meeneemt tot de rand van het zonnestelsel en tot het begin der tijden.